Święta Teresa z Lisieux w Warszawsko Praskiej Akademii Wiary

We czwartek 16 listopada odbył się kolejny wykład w Warszawsko-Praskiej Akademii Wiary przy parafii Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonce. Spotkanie, które poprowadził kierownik UO UKSW dr Kazimierz Szałata rozpoczęło się od złożenia przyrzeczenia przez nowych studentów, którzy w tym roku otrzymali indeksy Uniwersytetu Otwartego.

Gościem wieczoru był opiekun duchowy ruchu modlitewnego „Misja świętej Teresy od Dzieciątka Jezus” w Polsce ks. dr Ludwik Nowakowski. Ksiądz doktor rozpoczął od sprecyzowania podstawowych pojęć związanych z teologia duchowości takich jak charyzmat, dar, doskonałość moralna i świętość. Następnie przedstawił drogę Świętej Teresy, która jest drogą całkowitego zaufania do Chrystusa i nadziei.

Jak powiedział, świętość stanowi rozwój życia Bożego w człowieku, rozwój wewnętrznej więzi człowieka z Bogiem. Natomiast doskonałość moralna jest czymś zewnętrznym, opanowaniem wad, ukazuje się w cnotach. Oczywiście doskonałość pozostaje w ścisłej jedności ze świętością. Doskonałość moralna wynika ze świętości; świętość jest źródłem doskonałości moralnej; doskonałość moralna jest owocem świętości.

W centrum naszej duchowości, w centrum duchowego przeżywania zjednoczenia z Bogiem, z Trójcą Świętą, jest Jezus Chrystus. Nasze życie duchowe rozwija się dzięki Chrystusowi, przez Chrystusa i Chrystusem i w Chrystusie. Tę wewnętrzną więź z Bogiem w życiu duchowym możemy przeżywać przez różne przymioty Chrystusa. Na przykład możemy przeżywać zjednoczenie z Bogiem w dziecięctwie, a nawet w niemowlęctwie Chrystusa, ale możemy przeżywać je zupełnie inaczej przez jego najświętsze rany. Stąd będziemy mówić w teologii o duchowości dziecięctwa, duchowości pasyjnej, duchowości Najświętszego Oblicza, duchowości Najświętszego Serca Pana Jezusa, czy duchowości miłosierdzia Bożego.

Jedną z duchowości w Kościele jest „mała droga” św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Łączy ona w sobie dwie rzeczywistości: pokorę opartą na przeżyciu własnej ludzkiej słabości, nicości i grzeszności, i nieskończone pragnienie miłowania Boga i dokonania dla Niego wielkich dzieł. Dusza idąca „małą drogą” ufa, że sam Bóg spełni jej nieskończone pragnienia – skoro On je pobudził w duszy. Obrazem tej duchowości jest słabe dziecko, które daje się Ojcu wziąć na ręce i nieskończenie Jemu ufa.

Po wykładzie i wspólnej modlitwie słuchacze mogli porozmawiać na temat rozwijającego się w Polsce modlitwy za kapłanów w duchu Świętej Teresy .